استفاده از شبیه‌سازی دینامیک مولکولی (MD [1]) در چند دهه‌ی اخیر به منظور کاهش هزینه‌های آزمایشگاهی و پیش‌بینی دقیق خواص و ساختار مولکولی یک سری از پلیمرهای آلی و مواد غیرآلی، رشد قابل توجهی داشته است. نتایج حاصل از بررسی‌های قبلی نشان داده‌اند که هزینه‌ی بالای محاسبات در مقیاس اتمی که ناشی از انجام محاسبات در زمان‌های طولانی است و پیش‌بینی خواص تعادلی در مقادیری کمتر از مقادیر تجربی آن‌ها، از مطلوبیت شبیه‌سازی در مقیاس اتمی کاسته است. دینامیک ذره ناپایستار[2](DPD) یک روش شبیه‌سازی مزوسکوپی[3] است که به دلیل توانایی انجام شبیه‌سازی در مقیاس‌های مکانی و زمانی طولانی‌تر با هزینه محاسباتی اندک، اخیرا از محبوبیت زیادی برخوردار شده‌است. در مقایسه با روش دینامیک مولکولی، DPD به دلیل دانه‌بندی‌کردن ذرات و استفاده از پتانسیل هسته‌ی نرم، سرعت شبیه‌سازی بالاتر و درنتیجه هزینه‌های محاسباتی کمتری دارد.
0